بررسی عوامل شبکه ای کننده مختلف بر ساختار نمدهای نانوالیاف نشاسته – پلی وینیل الکل تولید شده به روش الکتروریسی

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 دانشجوی دکترا، دانشکده مهندسی پلیمر، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب، تهران، ایران

2 دانشیار، دانشکده مهندسی پلیمر، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب، تهران، ایران

3 استادیار، پژوهشکده فناوریهای نو، دانشگاه صنعتی امیرکبیر، تهران، ایران

4 استاد، گروه مهندسی پلیمر، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب، تهران، ایران

amnc.2022.10.40.3

چکیده

کامپوزیت نانوالیاف آلیاژی از پلیمرهای طبیعی و مصنوعی در سال‌های اخیر بسیار مورد توجه قرار گرفته است. این بایو مواد جدید، در سامانه رهایش دارو، زخم پوش و مهندسی بافت کاربرد گسترده‌ای دارند. در این کار تحقیقاتی نانوالیاف آلیاژ نشاسته (Starch) و پلی وینیل الکل (PVA) به روش الکتروریسی تولید شد. به دلیل فرایند پذیری دشوار نشاسته، از پلی وینیل الکل به عنوان کمک فرایند استفاده شد. جهت بهبود خواص مکانیکی و کاربرد در محیط‌های آبی و انحلال پذیری آن ها، عملیات شبکه ای شدن نانو الیاف آبدوست Starch/PVA به وسیله گرما، جنیپین (Genipin)، سیتریک اسید محلول در آب، سیتریک اسید محلول در اتیل استات و گلوتارآلدهید(Glutaraldehyde) صورت گرفت. به منظور آنالیز نانو الیاف، تصاویر ریخت شناسی با میکروسکوپ الکترونی روبشی(SEM) و شناسایی نانو الیاف تولید شده با روش‌های طیف سنجی زیر قرمز تبدیل فوریه (FTIR) و پراش پرتوایکس (WAXD) مورد ارزیابی قرار گرفت. پایداری حرارتی نانوالیاف قبل و بعد از شبکه‌ای شدن با آنالیز وزن سنجی حرارتی (TGA) انجام شد. نتایج SEM، الیاف با قطر یکنواخت و آرایش تصادفی تولید شده است و با افزودن نشاسته کاهش قطر الیاف مشاهده شد. نتایج FTIR و WAXD، نشان دهنده برهمکنش مناسب دو جزء پلیمری و عامل شبکه‌ای کننده می باشد. نتایج انحلال پذیری و TGA نشان داد نانوالیاف شبکه ای شده با گلوتارآلدهید در مقایسه با سایر عوامل شبکه ای شده مورد استفاده در این تحقیق، بالاترین میزان پایداری ساختاری را دارد، نتایج حاکی از این است که نانوالیاف Starch/ PVA (GA) قابلیت کاربرد در زمینه زیست پزشکی را خواهند داشت.

کلیدواژه‌ها

مواد پیشرفته و پوشش های نوین
دوره 10، شماره 40
خرداد 1401
صفحه 2978-2990

فایل ها

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار